Vaak kun je met veel mensen goed opschieten. Maar vrienden zullen ze nooit van je worden, altijd zal er een gepaste afstand blijven. Wie jij werkelijk bent, dat zullen ze nooit weten, wie zij in hun diepste ik zijn zal jij nooit weten. Vriendschap is iets bijzonders, iets speciaals. Je hebt met de nodige mensen contact, maar met een enkeling is misschien vriendschap mogelijk. Ergens is dat eigenlijk best wel verdrietig.

Vriendschap zou eigenlijk een regel moeten zijn, geen uitzondering. Hoe zou de wereld eruit zien, denk bij vriendschap dat de wereld er een stuk beter uit zou zien. Veel relaties die we er op nahouden zijn vaak oppervlakkig, zo onbevredigend. Je gunt jezelf tenslotte veel meer, maar ook een ander in deze best wel harde wereld. Maar helaas vriendschap blijft gewoon iets uitzonderlijks. Vaak wederzijdse herkenning, soort van verwantschap, net dat beetje meer.

Als mensen horen we allemaal tot dezelfde familie, ook al ziet iedereen dat niet zo helaas. Wat het meeste opvalt is dat we vaak enorm uit elkaar gegroeid zijn, leven in verschillende werelden, gevolg dat we vrij oppervlakkig met elkaar omgaan. Denk niet dat het belangrijk is om daar dieper op in te gaan, je merkt het gewoon als je om je heen kijkt. Rechtuit gezegd is het helaas een keihard feit, waar we niet omheen kunnen.

Gelukkig flitst er zo af en toe nog wat licht door het donker, ontdekken mensen elkaar in hun ware gedaante, noemen elkaar zelfs bij naam. Her en der wordt nog gelukkig weleens een feest van herkenning gevierd, bloeit er toch weer een vriendschap op, zoals nu in deze vreemde tijd van het COVID-19, zijn de mensen saamhorig, gaan ze over het algemeen heel anders met elkaar om. Jammer dat er altijd eerst iets aparts moet gebeuren

Skar.