Vandaag ben je het oudst,
dat je ooit geweest bent.
Maar ook het jongst,
dat je ooit zult zijn.
Geniet van de dag,
zolang die duurt.
Skar.
”Jong en Oud”
3
Categorie archief: Gedichten
”Verwachting”
We hebben allemaal een bepaalde verwachting van ons leven,
hebben allemaal wel iets in ons hoofd,
zo en zo zou ik graag willen dat het gaat lopen,
helaas is de realiteit vaak geheel anders.
Je hebt de nodige hoop,
de nodige vreugde komt je toe,
beiden zeer belangrijk in het leven,
ze geven je de kracht om het beste uit jezelf te halen.
Geloven in iets geeft ook vaak hoop,
of dit ook een richtlijn is weet ik niet,
delen van allerlei mooie dingen met anderen,
geven je het gevoel van zorg,
verlichten soms de pijn en zorg in je.
Het geven van liefde is erg belangrijk,
krijgen van liefde doet je bloeien,
elke dag opnieuw weer.
Op starten van een dag valt niet altijd mee,
soms het gevoel wat wordt er nu weer verwacht,
maar gelukkig nooit te vergeten,
dat de rijkdom diep in je hart zit.
Skar.
”Noem Mij Maan”
De maan zover weg,
jij, ook zover weg van mij,
beiden op grote afstand.
Soms is mij dat weleens teveel,
het gemis van jou,
het niet schijnen van de maan,
alles soms zo donker.
Het is even weleens teveel,
het verdriet om jou,
het niet schijnen van het licht.
Het kan soms zoveel pijn doen,
de grote afstand tussen jou en mij,
daarom noem ik jou maan,
want ik weet dat jij mijn licht,
toch altijd weer weet te laten schijnen.
Skar
”Wel of niet”
Twee totaal verschillende mensen,
twee keer een verschillend hart,
toch beiden kloppend op dezelfde manier,
gevoelens over en weer,
dit mag toch eigenlijk niet.
Ogen die elkaar aanstaren,
kijkend op dezelfde wijze,
ogen vol verlangen, vol smacht,
de vonken spatten er vanaf.
Elkaar een kus geven bij het afscheid,
leegheid overheerst in elk lichaam,
een bedroefd gevoel maakt plaats,
voor even dat fijne gevoel.
Iets wat voelt als onbereikbaar,
een vorm van verboden terrein,
geen gewetensbezwaar, toch verboden,
een gevoel van samen zijn.
Skar.
”Blaam”
Sommige mensen komen, en gaan vervolgens weer hun eigen weg,
het nodige gelachen, maar ook een traan,
beiden meestal de nodige blaam,
of alles oprecht was, merk je achteraf pas.
Een ontmoeting van te pas en te onpas,
denken we nu echt altijd teveel aan onszelf?
Egoistisch, zelf belang wie het weet mag het zeggen,
dan krijgen we altijd de bewuste spiegel weer,
kan ik daar voor gaan staan zonder de nodige blaam.
Nee denk ik, waar twee vechten, treffen twee blaam,
een ieder gaat dan zijn eigen weg,
misschien wel stil zingend dat een ander het kan verstaan,
proberen niet te verzinken in een diep moeras,
ons gelijk maken met het lage gras.
Dagelijks de spiegel weer voor ogen,
was dan alles gelogen?
Heb ik mezelf dusdanig laten beliegen,
dat kan niet, want die ander zou mij ”nooit” bedriegen.
Skar.
”Bloem”
Als ik een bloem zou zijn,
zou ik best willen dat je mij plukte.
Dan zou je mij in een mooie vaas zetten,
wie weet zou je mij zelfs drogen,
voelde me dan bijzonder,
voelde me dan geborgen,
veilig in een map.
Maar als je mij nu niet meer mooi vindt,
zou je mij weggooien als mijn blaadjes dor werden?
Of omdat mijn kleuren waren vervaagd.
Mij niet langer aantrekkelijk vindt,
mijn specifieke geur niet meer zou ruiken,
opgeborgen zou ik worden tussen het compost.
Nee doe dan toch maar niet, laat mij hier maar fijn staan,
In de zonneschijn, de regen en s”avonds de maan.
Skar.
”Regendruppels”
Het zweeft overal in het rond,
steeds overal om je heen,
ontastbare gevoelens, gedachten.
Als regendruppels die neer knallen, vallen,
uiteen vallen als kleine explosies,
de nodige gevoelens, gedachten,
bij je achter laten.
Steeds wil je ze grijpen,
maar elke keer ben je net te laat,
ze ontglippen je, glippen gewoon weg,
weg in het niets, of toch niet?
Gedachten, gevoelens zweven steeds verder weg,
lijken wel ongrijpbaar, onbereikbaar,
je probeert de druppels te vangen, ze gaan erg vlug,
zijn met velen om je heen,
toch probeer ze te vangen met een grote lach.
Volg je hart zoals je dat meestal doet.
Volg de weg vol met gedachten en gevoelens.
Nu eens niet omdat je het wilt, maar ”moet”,
het doet je gewoon goed, geeft je moed.
In jouw weg door het leven.
Skar.
”De weg”
Er is geen weg, die een weg heeft,
soms ben je de weg even kwijt,
leef je echt van dag tot dag,
wat het ook brengen mag.
Elke weg heeft zijn bereik,
al zie ik op het moment maar één doel,
eigenlijk hoort je bereik te zijn, bereik het mooier, mooier dan nog mooier,
ergens is er altijd wel een afslag,
dus houd je koers op die weg,
ook een weg heeft zo zijn eigen weg,
al zie je die soms niet echt,
maar ondanks dat, is op elke weg,
de samenkomst van,
om toch een weg in te kunnen slaan.
Skar.
”De lente”
Vrienden aldaar maakt u klaar.
De lang verwachte lente is daar.
Kinderen voel je bemind.
Speel en huppel, en blijf zo lang mogelijk kind.
Mooie meisjes, lieve vrouwen.
Spring gezamenlijk in de touwen.
Sterke man, en ook jij stoere vent.
Wees blij, en blijf content.
Een nieuw leven komt eraan.
Blijf vooral niet zitten, maar laat u heerlijk gaan.
De eerste voor jaars bloemen, het eerste groen.
De lente zon, het frisse jonge plantsoen.
De druk zoemende bijen, het prachtige groene gras.
Zing vrolijk, en hef gezamenlijk het glas.
Skar.
”Verleden”
Is het verleden het verleden?
Nu is het de toekomst,
we leven tenslotte in het heden,
het verleden wil ik missen,
de toekomst verre van niet.
Helaas kun je niet alles vergeten,
soms ”moet” je het eigenlijk vergeten,
wil je het ook graag vergeten,
op zoek naar een nieuw begin,
een nieuw begin van ”mijn leven”.
In gedachten bij mijn eerste liefde,
een liefde die ik nu pas voel,
de vorigen waren geen liefdes,
puur uitvluchten van mezelf.
Allemaal op mijn pad gekomen,
problemen hier, problemen daar,
altijd stond ik weer klaar.
Nu eindelijk begin ik alles te begrijpen,
proberen het verleden te vergeten,
beginnen met het ”echte” leven,
niet mezelf laten leven,
had ik die persoon maar eerder ontmoet,
dan was me een hoop ellende gespaard gebleven.
Skar.
Skar 