Soms voelt je verdriet als enorm,

als twee flatgebouwen op elkaar,

verzuipen in de pijn zou je,

voor dat dit alles is droog gelegd,

heb je een complete oceaan verslonden,

het liefst maar blijven huilen,

om eindelijk de droge bodem te voelen.

Af en toe kleiner dan een kind,

met je ziel graag liggend in armen,

het kloppend hart horend.

Een hoofd dat voelt als leeg,

kleren drijfnat van tranen,

een lichaam met een rugzak,

proberend naar boven te klimmen.

Soms het gevoel hebben,

iedereen heeft een hekel aan mij,

gelukkig is de realiteit anders,

zijn er personen die om je geven,

ondanks alle troebele gedachten,

de nodige pijn van al het verdriet.

Soms machteloze dromen,

voel je toch het bloed door je aders stromen,

een heel diep verlangen, zal alles vervangen.

De nodige zweetdruppels zullen vloeien,

deze zal ik verfoeien, want met een grote lach,

ja die grote lach,

bezwijkt alles onder deze zware last.

Skar.