Als je op een gegeven moment een vrouw treft die gescheiden is, ook nog eens twee kleine kinderen heeft, weet je van te voren dat het eerst zal moeten klikken met de kids, is dat niet zo dan kun je er beter niet aan beginnen. Nu klikte het van het begin af aan direct, er kwam weer rust over de kinderen, want ondanks dat ze nog zo jong zijn, beseffen ze alles wel degelijk. Je gaat er vanuit dat het dan een ”normaal” gezinnetje weer wordt, maar helaas, hun moeder bleek achteraf het grootste kind en obstakel te zijn voor het goed functioneren van het gezin, iets wat je natuurlijk van te voren niet weet, dan heb je ook nog ouderwetse ouders die zeggen je blijft bij die kinderen, anders verliezen ze weer een ”vader”, dus ja weinig keuze blijft er over. Het is eigenlijk mijn gehele periode in dit gezin lastig geweest, natuurlijk heb ik getracht om gewoon mijn uiterste best te doen, ongeacht wat. Op een bepaald moment vliegen de kids dan ook weer uit, de oudste het eerst, de jongste bleef nog thuis wonen en kreeg in 2010 de tweede scheiding om zijn oren, omdat zijn moeder weer eens beter kon. Nu was hij verre van makkelijk(door wietgebruik), dus tal van misverstanden volgden elkaar op. Uiteindelijk is hij na ongeveer anderhalf jaar op zichzelf gegaan, wat mij eindelijk de rust in mijn eigen huis gaf, ook de verstandhouding tussen de jongste en mij werd na verloop stukke beter. Je weet dat je niet de echte vader bent, dat dingen gaan veranderen op den duur, hun echte vader kwam ruim nadat ze twintig waren weer kijken, makkelijk toch, alle jeugdproblemen zaten er tenslotte op, nu is hij echt een popie jopie, denkt hij dat hij de belangrijkste en leukste man van ons stadje is. Ik weet gelukkig beter, de kids gaan veelvuldig met hem om, niets mis mee, is tenslotte hun biologische vader, hoe het met hun moeder zit geen idee, ik hoor eigenlijk nooit wat van de kids erover, maar achteraf doet het wel pijn dat je de kids eigenlijk zo goed als niet meer ziet, het was me verteld, en het klopt ook, als ik ze een keer zie in het jaar is het veel, ja ik hoor ze wanneer ze mij nodig hebben, dan ben ik nog goed. Het is een hard gelach, maar dat is wel de realiteit. De bloedverwanten blijven gewoon simpelweg bovenaan staan, ongeacht wat er zich allemaal afgespeeld heeft en soms doet dat best pijn, het nodige verdriet, maar ja kop omhoog, borst vooruit en denken ik heb in ieder geval mijn best gedaan en ben niet weg gelopen voor.

Skar.