Eerste liedje is een liedje van een Schotse formatie. De twee hoofdpersonen zijn de zanger en zangeres, in het echte leven ook man en vrouw. Ze zijn hoofdzakelijk verantwoordelijk voor al het schrijven van de liedjes, ook dit keer weer gekozen voor een live optreden in hun eigen Schotse plaats Glasgow. Het start met een stukje van een liedje van Randy Newman wat dan overgaat in hun eigen meest bekende nummer voor de meesten, maar zeker zullen er ook genoeg zijn die de groep niet kennen. Het enthousiasme straalt er in deze opname van af, de fans fantastisch heerlijk voor een band.

Tweede liedje ook een duet, niet de originele zangeres erbij, maar deze dame doet in dit live optreden precies wat ze moet doen en dat is mooi zingen, de mooi gladde strakke stem van haar bij de wat rauwe stem van haar partner in dit lied. Voordeel van live optredens vind ik altijd dat er altijd iets extra”s vaak wordt toegevoegd aan een liedje, zo ook aan het eind bij dit liedje, niet het originele einde, maar gewoon lekker.

Derde nummer is weer even wat schakelen, zijn vrouw begint mooi op viool, vervolgens de piano en geleidelijk komt dit nummer los. Bruce en de E-Street band zijn natuurlijk een gouden combinatie, naast het feit dat hij zelf gitaar speelt, heeft hij natuurlijk twee top gitaristen ter beschikking met Little Steven en Nils Lofgren, opgedragen aan zijn oude saxofonist dus er komt een prachtig solo optreden van de saxofoon in voor, de saxofoon ligt goed bij mij, net als de gitaar. Het nummer is soms een zwijmel en draaft soms wat door, bij 11 minuten nog iets afgelopen, heerlijk om te zien en horen.

Skar.

Soms wil ik juist wat meer power qua muziek. Zelf vond ik de twee nummers van Metallica tot nu toe de lekkerste, al waren het een soort van ballads. Ga nog even door met wat rustige nummers waar ik gewoon de opname prettig van vind om te zien. Het plezier bij de muzikanten die optreden, lijkt mezelf ook heerlijk om op die manier lekker uit je dak te gaan. De eerste is nog een onvervalste zwijmel, nummer twee zweept zo af en toe het nodige op, nummer drie gaat ook geleidelijk richting wat pittiger, toch zijn dit voor mij lekkere zwijmels waar ik enorm van kan genieten op z”n tijd. Wat jaartjes terug hadden we daar ineens muziek kind Jett Rebel en gelijk voor de wolven gegooid, Pinkpop en tevens dat jaar ook op Lowlands waar ikzelf het nummer sugar eruit vind schieten. Nu al tijdje vrij rustig rondom zijn persoontje, omdat hij gewoon wil maken wat hij mooi vindt, en niet zo zeer voor het commerciele gaat. Dit wat ik nu plaats is natuurlijk ook een heel bekend nummer tweede op het jaarlijkse songfestival, beetje pech met de excentrieke mede kandidaten(kandidaat) Conchita Wurst uit Oostenrijk, anders waarschijnlijk nummer een geworden, maar over aandacht hebben ze destijds niets te klagen gehad, al stopte Waylon ermee. Het nummer werd internationaal gewoon goed verkocht, plus de nodige optredens.

De bedoeling is om ook naar één nummer te gaan, maar dit keer nog drie. Rustig afbouwen is tenslotte vaak het beste. Het tweede nummer zal bij weinig mensen bekend zijn denk ik, maar de tekst spreekt in principe voor zichzelf. Daarnaast vind ikzelf de muziek erbij een plaatje, en het stukje waar hij echt even zijn stem wat luider maakt vind ik prachtig, klinkt bij mij als ik het hoor alsof ik zoiets zelf wel een keer zo zou willen uitspreken, zingen.

Nummer drie van vandaag is van een ras echte blues gitarist. In het begin van zijn carriere trad hij op met de grote mannen, bewijzen hoeft hij zich niet, hij kan er werkelijk wat van. Natuurlijk kwam hij ook in aanraking met het feit dat bij muziek een stem hoort meestal, dus dat werd behoorlijk oefenen voor hem, hij brengt het er een stuk beter van af dan dat ik ooit zal kunnen. Op een bepaald moment ging hij ook nummers voor de hitlijsten maken, zeker niet onverdienstelijk en natuurlijk een heerlijk bijkomend inkomen, terwijl hij ook nog gewoon zijn eigen stijl en roots kan behouden. Dit nummer is nooit een singel geweest, maar behoort bij de grote nummers van hem, wat pittiger dan dat ik normaal plaats, maar ondanks het toenemende tempo voor mij een zwijmel.

Skar.

Dit maal gewoon simpele ongecompliceerde muziek. Al is de eerste artiest een bezig baasje geweest, vele wisselingen qua groepen, en mee spelende artiesten. Hij behoort nog tot het vinyl tijdperk, deze week het nodige vinyl beluisterd, toch klinkt het vele malen warmer dan een cd, plus heb het geluk dat mijn speakers uit 1985 gebouwd zijn voor vinyl, daarnaast merk ik dat er voldoende tussen mijn collectie staat wat niet op Youtube staat, ook bepaalde cd”s die ik heb, niet op Youtube. Vind het soms wel leuk om even redelijk wat jaartjes terug te gaan. In 1977 kwam hij met een best wel apart nummer in de hitlijsten, watching the detectives, heerlijk nummer en de toon was gezet, alles was een beetje in de tijd van de Sexpistols, The Strangles , The Specials dat soort groepen, zijn muziek valt dan ook onder de punk/wave, een echt eigen geluid heeft hij, als ik zijn stem hoor weet ik gelijk wie het is. Plaats vandaag een cover uit 1974 van Charles Aznavour wat hij tevens opdroeg aan de zangeres Amy Winehouse. Heeft ondanks zijn genre toch behoorlijk wat hits gehad, begon in het jaar 1970, en is tot de dag van vandaag nog actief.

Tweede en derde nummer daar ga ik voor naar mijn weblog van de jaren 2010/2011, er was toen geen zwijmelen, of er toen een muziekopdracht was geen idee meer. Deze zanger komt uit de boyband Blue, heeft een paar leuke hits solo gehad, kan zelf altijd wel genieten als ik zijn muziek hoor, vooral het nummer No worries is me altijd goed bij gebleven, was ik een taakstraf van 40 uurtjes aan het uitvoeren in het overdekte zwembad hier, wat niet meer bestaat, omdat het hoe vreemd ook met verlies draaide, ook het nieuw opgezette zwembad zou ten onder zijn gegaan, maar kwam in particulier bezit, zoals veel hier in particulier bezit is gekomen, omdat de gemeente het gewoon afstoot, of opdoekt.

Het derde nummer blijft voor mij een beauty, waar deze groep tal van mooie nummers uitgebracht heeft, jammer genoeg als ze eenmaal wat goede hits gehad hebben, verdwijnen ze op de ene of andere manier van de radar. Zijn vaak nog wel actief, maar je hoort er nog nauwelijks iets van, voor het geld hoeven ze het niet meer te doen , want hun eerste uitgebrachte singeltjes en lp/cd heeft al voldoende opgebracht, omdat destijds de streaming diensten er nog niet waren, dus er nog simpel gekocht en verkocht werd. Nu zo een negen jaar verder, twee nummers terug op mijn weblog.

Het leven kabbelt wat voort, echt naar mijn zin heb ik het even niet. Komt mede door invloeden van buitenaf, jongste telg die bij hoog en laag beweert dat corona een verzinsel is, iets waar ik absoluut geen energie aan wil verspillen aan zijn negatieve gedrag. Toch onbewust erger ik me er aan, en zo zijn er nog wat dingen die even niet echt lekker lopen, best wel passief, even mijn draai niet kunnen vinden. Het voor mij oh zo bekende cirkeltje, waar je van weet dat je op een bepaald moment er weer uit stapt. Gelukkig heb ik hier mijn viervoeter die altijd vrolijk is, me ook altijd weer opbeurt. Deze keer plaats ik twee nummers, echt twee onvervalste zwijmels uit het verleden.

Tweede nummer wat ik plaats is ook van een oude rot in het vak. Begon zijn loopbaan in de blues, de blues waar zijn roots in lagen. Op een bepaald moment switchte hij even met een paar album van stijl. Werd wat commerciele, maar ook weer niet te. In 2001 kreeg hij te horen dat hij alvleesklierkanker had. Tijdens dit proces gaf hij aan als ik het overwin ga ik terug naar mijn roots. Hij onderging een operatie waarbij een stuk van zijn alvleesklier en nog twee organen werden verwijderd, succesvol en zo gezegd zo gedaan bracht hij een box uit met 11 cd”s met allemaal blues, gaf nog twee keer een tournee, maar bij de laatste moest hij de laatste twee cancelen vanwege vermoeidheid verschijnselen die hem weer richting ziekenhuis brachten. Actief is hij nog steeds, geen tournee meer, maar zo af en toe een concert, plaats een nummer uit de commerciele tijd.

Derde nummer kan het gewoon even niet laten, hetgeen wat we dit jaar in ieder geval gaan missen in deze hoedanigheid. Een totaal ander nummer dan twee hier boven, maar zo mooi, kan ook niet anders, hardrockers in mijn ogen de beste ballad makers. Ook hier zal in de laatste week van augustus rust heersen, waar je anders over de hoofden kunt lopen, omdat op 4 a 5 verschillende podiums anders de blues luidkeels eruit werd gespeeld, met het hoofdpodium midden in de stad, volgend jaar hopelijk weer.

Skar.