Deze keer het wat zwaardere werk, muziek die je ligt of niet, laat je het in het midden, dan zal het in het vergeethoekje terecht komen, zaterdag nu maar vast klein begin maken voor volgende week. Deze twee al 2 maal uitgesteld. Dit keer plaats ik een oud gitarist van Genesis, die na het dubbel live album met Peter Gabriel, Anthony Phillips uit de band stapte, waarop Genesis heel gepast het album And then there were three uitbracht, Phil Collins, Tony Banks en Mike Rutherford bleven over. Maar de man die ik vandaag plaats, is tot op heden nog steeds actief, mag natuurlijk ook de Genesis muziek gebruiken die in zijn tijd al uitgebracht was, terecht want hij was degene die het meeste componeerde, na zijn vertrek nam Phil Collins in het begin dat wat meer op zich, waardoor Genesis meer de commerciele kant op ging, de zwarte humor, zware teksten werden in de kast gelegd, maar niet door iedereen. De man die ik nu plaats, stond bekend om zijn wat dromerige gitaarspel, wat mij betreft prima. Hij gebruikte bij de progressieve rock die ze maakten ook veel meer opties. Genesis bleef aan de synthesizer hangen, waar hij een stukje verder ging met orkest. In tegenstelling tot Landmarq die ik onlangs plaatste, spelen beide bands ook voor groot publiek, krijgen een Wembley wel vol, en toch vind je ze eerder in de Royal Festival Hall, verkopen uitstekend, groot publiek, geen commercieel hitje nodig, heerlijk om puur je eigen muziek smaak te kunnen spelen, en ondanks dat heeft Yes toch wat singeltjes gehad, o.a. Owner of a lonely heart, Wonderous stories, Roundabout….

Waar ik hier boven al iets over Yes gezegd heb, is het tegenwoordig best wel een probleem om aan dit materiaal op cd te komen, meeste is hoofdzakelijk op DVD, Blueray waarvan de kwaliteit van het geluid niet altijd goed is, Yes is goed, Hacket zeer zeker niet. Plaats vandaag maar twee nummers vanwege de lengte. Ook de tweede groep is er eentje van de progressieve rock, beiden zijn een beetje uit dezelfde tijd. Deze groep heeft alleen hoofdzakelijk in dezelfde bezetting gespeeld. Op zich was dat geen probleem, ze hadden weleens gast spelers tijdens een tournee over de wereld, en veel later vertaalde zich dat uit dat je eigenlijk twee bands had, eentje onder eigen naam, en eentje onder ARW, Anderson, Rabin en Wakeman, Anderson is altijd trouw gebleven aan beide formaties, Trevor Rabin ging zijn eigen weg, Rick Wakeman ging zowel solo, als soms weer even terug bij de band, maar was toch hoofdzakelijk solo actief, eigenlijk hadden bijna alle leden wel een soort van solo project, plus Anderson vormde ook nog een duo met Vangelis. Voor zover ik weet zijn ze nog actief, onder welke naam is altijd een verrassing, maar meestal nu onder de naam met de drie letters ARW, want in 2015 is Chris Squire de bassist overleden, plus de gitarist van origine Steve Howe doet solo werk, soms een jamsessie, zijn tenslotte al heren op leeftijd, op toetsen dit keer Derek Sherinian, soort van gastspeler vaak, speelt in twee bands waar ook in eentje Joe Bonamassa speelt, voorheen speelde hij van ”94 tot ”99 bij de voor mij beste jaren van Dream Theater, plus nog tal van bekendheden, Alice Cooper, Billy Idol e.a ,de benjamin hier in de band in het gezelschap van de oudjes….

Skar.

Had zaterdag al een nieuwe Z.o.Z gemaakt, maar dacht , kom laat ik het dit keer eens vrij eenvoudig houden. Gewoon een hitje, of een leuk liedje, geen koor, geen orkest, geen progressieve rock die dus klaar stond, maar gewoon een alledaags liedje Op zich maak ik het daar niet eenvoudiger voor mezelf mee, ken en weet er zoveel dat een keuze maken best wel lastig is in deze vreemde tijd op onze aardbol, al maak ik me daar op zich niet echt druk meer om, doe zelf zo verstandig mogelijk, boodschappen tijdens ouderen uurtje, bijna een lege winkel wat klanten betreft, soms zelfs alleen personeel, mondkapje voor, want ja de regering doet toch gewoon wat ze willen, ze vragen niets aan mij persoonlijk, wel als het gaat om de Nederlandse bevolking, maar moeten zij ook hun verstand gebruiken….goed bij de eerste kies ik natuurlijk weer eens niet voor de gewone singel, is ietsje anders, wil iemand toch gewoon het origineel, staan er genoeg op Youtube…….

Nou dat was er eentje, nog………………………..te gaan, nee we houden het wel leuk, kies een oudje, nou ja oudje, van de vorige eeuw laten we maar zeggen, vreemd genoeg scoren dit nummers niet echt hoog in hitparades, zou absoluut niet weten waarom, ook eigenlijk niet zo belangrijk, zou wel zo hoog willen zingen als zij op een bepaald moment doet, jemig…

Vandaag ook geen uitgebreide verhalen, gewoon paar woorden, en een liedje, altijd tekst en uitleg gaat ook vervelen, duik de laatste tijd tegenwoordig toch al eer veel meer achter de pc, vaak maak ik tussen 18.00 en ongeveer 20.00 even twee uurtjes vrij, lekker relaxt, al denkend en dan beslissen welk nummer, voorlopig heb ik er al weer twee…..derde nummer krijgt al weer wat meer diepgang, moet kunnen vind liedje zo mooi….

De vierde, daar heb ik lang over in tweestrijd gestaan, soms zo lastig om een keuze te maken, maar toch heb ik nummer vier vervangen alsnog, had een cover van Sting geplaatst gezongen door Eva Cassidy, maar wilde toch liever dit nummer plaatsen, een nummer uit 1969 van deze zangeres, ze is ondertussen al 77 jaartjes oud, dit album nam ze in 2000 op, met als titel Both sides now, is tevens het laatste nummer op het album, hoe bijzonder toen 57, bij de eerste opname in 1969 was ze 26, prachtig hoe een stemgeluid zo anders, mooier en volwassener kan zijn, een op en top artieste, die naast muziek prachtig kon schilderen, ga er van uit dat ze dit zelfportret op hoesje ook zelf geschilderd heeft, de tekst is ook erg goed, in 1969 toen ze het uitbracht klonk het eigenlijk heel vrolijk, waar het bij de opname van 2000 stuk serieuzer is, op zich niet vreemd, omdat haar ervaring in het leven groter was, leuk weetje is dat Judy Collins er ook een hit mee had wat onder de 60”s valt, die dame is vier jaar jonger, had tot volgende week kunnen wachten, maar die daar nu staat was eigenlijk al voor deze keer, of dat zo blijft is nog maar de vraag…had gezegd geen orkest of koor, toch nog wat orkest bij dit nummer, plaats niet het nummer uit 1969, maar het hetzelfde nummer wat verder in de tijd, is niet te vergelijken met die uit 1969, maar vind zelf deze versie van haar veel mooier, vol gevoel, minder luchtig….

Als je er niet zoveel bij vertelt, dan ben je in een paar minuten al door je nieuwe Z.o.Z heen, liefst zou ik gewoon doorgaan met plaatsen totdat ik geen zin meer heb, maar dat zou een beetje teveel van het goede zijn, een simpele Z.o.Z vandaag…..wat dan eigenlijk in een paar minuten geplaatst wordt, duurt door de week heen toch wat langer….

Skar.

Het is nu zaterdag 7 november, eigenlijk net pas de dag van de vorige Z.o.Z, maar vind het altijd fijn om ruim van te voren te starten, wat ik wil plaatsen dat heb ik meestal al tig keer in mijn hoofd. Het bijbehorende verhaal dat zal vandaag nog zeker niet compleet zijn. Door de week heen voeg ik nog voldoende toe, zoals gister het laatste nummer van de drie voor de Z.o.Z van 7 november. Dit maal ga ik even een andere weg op. In de wereld van muziek draait toch vaak erg veel om de man, soort van mannenwereld, dan doel ik op het feit dat men vaak zegt , gog joh wat een gitarist die Clapton, en vroeger wat die B.B King allemaal achter gelaten heeft, wat weer een heerlijk stukje gitaarwerk van Carlos Santana. Allemaal namen van mannen, alsof er geen vrouwen zijn die heel goed weten hoe een instrument te spelen. Gelukkig zijn ze er volop, vaak minder bekend, maar ze zijn er zeker. In de blues muziek heb je talrijke vrouwelijke gitaristen, en heel soms bij een bekendheid spelen er vrouwen op een instrument, bij Prince had je Wendy en Lisa, respectievelijk toetsen en gitaar, bij David Bowie vrouwelijke bassist en vrouw achter de toetsen, dan de vrouw van Santana een super goede drumster. Deze keer wil ik zelf even ingaan op een vrouwelijke bassist. De eerste die ik plaats speelt vaak in een jamsession, vaak zoekt zij het in het Oosterse, Aziatische, maar in principe kan ze alles spelen, maar begrijpelijk als je zelf een bepaalde voorkeur hebt, toch staat ze op tal van jazzfestivals ook weer als gast bij een band waar ze echt behoorlijk losgaat, zelf vind ik het altijd prachtig om een vrouw met instrument te zien, waarschijnlijk omdat ik vind dat ze een beetje , behoorlijk onderschat worden, de eerste nu, deze vrouw heeft tal van solo”s in een nummer vaak, maar kies toch dit keer meer voor de muziek, en een korte solo van beiden, waarin ook de leadgitarist een gast is, als ik beide handen alleen op de hals van de gitaar zie en het geluid hoor, dan smelt ik weg, bij dit nummer even beiden heel kort, het is zwijmelen, niet knallen…..deze dame weet heel goed wat ze aan het doen is, naast haar korte maar krachtige solo zet ze met haar spel heel goed te toon, waarop de rest kan voortborduren, echt heerlijk….

Tweede vrouw die ik plaats die speelt meer jazz, bijvoorbeeld bij de toetsenist en producer Herbie Hancock, daarnaast speelt ze vaak samen met gitarist Jeff Beck, dus dat gaat meer de kant van rock op. Het is een Australische dame, en de video die ik plaats is al vrij oud, waar deze dame nog erg jong was, maar ondertussen stukje ouder en al de nodige kleine, grote onderscheidingen ontvangen heeft, weinig woorden, plaats een instrumentaal nummer, dit keer wel tikkeltje jazzy, in 2020 kreeg ze nog een vision award, de She rocks award, ook weer heerlijk om haar aan het werk te zien, net als de dame hier boven kan ze behoorlijk knallen met haar basgitaar, speelt bijna altijd met Jeff Beck, of Herbie Hancock, maar bij Jeff Beck is het altijd leuk om te zien welke vrouwelijke zangeres hij uitgekozen heeft, is al een oude rot, maar bij optreden meerdere leadzangeressen….

Buiten boven genoemde twee dames zijn er natuurlijk nog veel meer vrouwen die een bepaald instrument uitstekend beheersen. Is natuurlijk niet zo eenvoudig om maar iedereen een plaatsje in mijn zwijmel te geven. Je hebt ook twee pure funk bassisten, de eerste is Ida Nielsen uit Denemarken die 6 jaar lang deel uit maakte van de groep rondom Prince, heeft een speciale basgitaar voor zichzelf in Duitsland laten maken, haar design, plus led lichtjes op de hals, de reden daarvoor is dat Prince nog weleens van het schema afweek, zo maar een lied van hem er tussendoor gooide, via de lichtjes kon ze dan snel inspringen met haar bas op de juiste maten, daarnaast hebben we ook nog Juna Serita, ook een funk basgitarist, ze speelt eigenlijk heel vaak in de groep, band of gezelschap de Tokyo Groove bestaande uit allemaal vrouwen, en zo kan ik nog wel even doorgaan, ook wat betreft vrouwelijke leadgitaristen, plaats nog een derde lied van gitaar virtuoos Jeff Beck, weer samen met zijn bijna vaste bas speelster Tal Wilkenfeld, maar nu in een pub ergens, wat natuurlijk heerlijk relaxt is met een heerlijk instrumentaaltje weer, kort nummer van ongeveer 3 minuut plus een tig aantal seconden, vandaag wat kortere nummers….

Vind het leuk om ook eens het andere geslacht op een bepaald instrument te zien, vind de basgitaar super staan bij een vrouw, maar in principe elk instrument. Heb voor dit nummer gekozen vanwege intro praatje, waar ze duidelijk door de onverwachte wisselingen, hetgeen neer zet, emotie en gevoelens. De meest bekende vrouwelijke artiest hier in Nederland in de pop en jazz is denk ik wel Candy Dulfer, ook een dame die bij o.a. Prince gespeeld heeft, pracht nummer Lily was here met Dave Stewart van Eurythmics, staat ook pracht versie van op Youtube, maar dit maal blijf ik bij de vrouwelijke bas speelsters, nog kleine toegift…

Skar.

Vandaag, nou ja ergens begin deze week weer even de Z.o.Z vast gemaakt voor de zaterdag. Was wel even lastig om niet weer een mooi koor met begeleiding te plaatsen, maar hoop nog wat zaterdagen mee te maken, het corona lijkt deze week wat in te dammen, bij de extra maatregelen van dinsdag kan ik alleen het verplaatsen van mensen als logica zien, waar nu de beperkingen voor zijn ingesteld daar wordt al ruimschoots rekening gehouden met de juiste capaciteit, scholen waren week vrij dus eerst dat nog maar afwachten hoe zich dat gaat ontwikkelen, hopelijk positief. Update, scholen week weer open, vrijdag besmettingen hoger, had dinsdag eigenlijk verwacht weer onderwijs als in mei, begrijp de impact, maar wat is belangrijker, nog maar niet vooruit lopen. Blijkbaar heb ik ook iets met een decennium in 1980, in 1990 iets, 2000 weer, vervolgens kwam 2010 weer raak, nu 2020 het corona, ben benieuwd wat 2030 brengt als ik het mag beleven Deze keer staat een pracht stem met daarachter een groot man twee maal in de picture. Het eerste optreden is in zijn eigen land, gast een leuke bescheiden zangeres, met altijd een vriendelijke lach. Al vrij snel worden dit soort concerten vergeten, zijn tenslotte ook al op de datum, maar toch blijven ze mooi, solo als in een duet wat ik plaats…..

Tweede nummer weer met Pavarotti, bijna zo”n dertig jaar geleden, een nummer wat je nooit meer hoort, maar denk dat een ieder het zich nog herinnerd. De reden van dit nummer was niet echt leuk. Het uiteenvallen van Joegoslavie, de verschrikkelijke oorlog die daar mee gepaard ging, de verschrikkelijke oorlogsmisdaden, zo af en toe werden we er nog even tussen neus en lippen door aan herinnerd, maar niet in de positieve zin, want volgens bepaalde autoriteiten hadden de Nederlandse militairen het daar af laten weten. Ben blij dat ik niet tot die militairen behoor, ze mochten niks, ze konden niks anders dan machteloos toe kijken, vredesmacht, denk dat menig militair daar is weg gegaan terug naar Nederland, vervolgens het welbekende ptss had. Voor mezelf is die tijd eenvoudig te onthouden, achter mij woont een Kroatisch moslim gezin, moeder is achter gebleven, maar de vader met zoon en dochter en nog wat aanhang wonen hier. Het meisje is tot haar middel verlamd, een granaat, of raket kwam in haar slaapkamer terecht, ondertussen is het nu natuurlijk al een vrouw, altijd met haar eigen oude rolstoel, van elektrische wil ze niets weten, en ondanks alles zegt haar vader, we zijn dankbaar, ze leeft in ieder geval nog…….en dat is voor ons allen het belangrijkste, hoezo positief ingesteld…….

Vrijdag nu, net nog update gemaakt bij stuk schrijven, en toch kriebelt het nog steeds wat dat koor betreft. In deze formatie, behalve de leadzangeres van 16 jaar hebben ze tal van cd”s gemaakt van bekende nummers. Als leadzanger(es) gebruiken ze meerdere jongere kinderen, op een album waar dit nummer op staat, komt ook een negen jarig jongetje voor die even Somewhere we only know van Keane zingt, heel bijzonder dit orkest, met koor en daarnaast dan gast die leadzang voor rekening neemt. Dit nummer van de helaas veel te vroeg overleden Jeff Buckley is al tal van keren gecoverd, toch weer net even iets anders als je dit nummer op deze wijze hoort, alleen begin al de violen, prachtig….maar ook een nummer van Nirvana schuwen ze niet, vind het zelf heerlijk….

Skar.