Vandaag plaats ik een nummer van een Duitse groep. Eind jaren 90 zijn ze ontstaan in de deelstaat Beieren. In beginsel hielden ze zich voornamelijk bezig met het coveren van Pink Floyd. De eerste eigen albums neigde ook steeds naar de stijl van Pink Floyd. Geleidelijk maakte ze zich steeds verder los van Pink Floyd en kregen ze meer en meer een eigen geluid. Ray Wilson was af en toe ook een gastzanger. Wilson is vooral bekend om zijn Genesis covers en was ook de zanger op het laatste studio album van Genesis Calling all the stations. Ik plaats een nummer van hun dubbel live album. De naam van de groep komt voort uit de beginletters van hun achternamen, zelf vind ik dit nummer erg mooi, met goede tekst en veel gevoel.

Skar.

Vandaag plaats ik drie zangeressen, maar eentje daarvan is een duo, tevens man en vrouw. De eerste die ik plaats is een oude bekende die ik vorige week ook al plaatste. Nu met een totaal ander nummer, een nummer wat ze uitbracht ten tijde dat ze veel problemen had met alcohol en drugs. Ze was eigenlijk ook de meeste tijd actief in Europa, omdat haar platenlabel en albums hier heel goed verkochten. Soms ging ze met haar eigen band, vaak ook met de band van Joe Bonamassa waar ik vorige week een nummer van geplaatst heb. Dit maal weer een live opname. Ze begeleidt zichzelf met piano. Op het album komen er meer instrumenten op een bepaald moment bij. Het nummer staat ook studio met deze ijzersterke tekst op Youtube.

Het tweede nummer is van het duo. De twee ontmoette elkaar tijdens de schooljaren bij een punkband. Op een bepaald moment vertrokken ze samen uit de band, en richtte als man en vrouw samen een nieuwe band op. Ze hebben tal van invloeden gehad, en gespeeld, het laatste wat ze uitbrachten trok wat meer richting dance. Maar er is eigenlijk geen stijl die hun onbekend is. Hun naam is voortgekomen uit de naam van een beddenzaak, je kunt hier alles kopen voor je,…..behalve….in 2001 stopte ze, zijn nooit opgeheven, maar wilde vanaf 2001 voor hun drie kinderen zorgen.

Het derde nummer is van een artieste met een nogal behoorlijk levensverhaal. Zal de details voor me houden, maar een klein tipje oplichten. In 1990 trouwde ze, ze kregen samen twee kinderen, in 2000 kwam ze uit voor haar werkelijke geaardheid. Ze knokte destijds voor de homo rechten, een pittige dame. Ze trouwde opnieuw, maar ook het huwelijk met die vrouw duurde kort, ze kregen samen wel twee kinderen via spermadonor, daarna is ze opnieuw getrouwd met een jeugdvriendin, heeft keihard moeten vechten tegen borstkanker, waar ze niet helemaal eerlijk over was. Ze gaf aan dat ze het had overwonnen met medicinale cannabis, maar was chemotherapie. De oudste van de drie, geboren in 1961, Melissa Etheridge. Had eigenlijk nog een vierde vrouw in gedachten, maar dat is iets teveel van het goede, dus volgende week.

Vandaag weer het nodige bij elkaar gezocht, is niet zo moeilijk voor me, maar eigenlijk ook weer wel. Voor mijn eerste artiest heb ik gekozen voor de voormalig leadzanger van de band Traffic die al actief zijn sinds de jaren 60. Daarna is hij nog een tijdje actief geweest bij Blind Faith voor hij eind jaren 70 zijn solo carriere begon, die hem zeker geen windeieren gelegd hebben. Hij scoorde van elk album wat hij uitbracht wel enkele hits, ook al vind ik zijn muziek niet echt commercieel gericht, maar hij heeft gewoon zijn eigen geluid, zijn stem, speelt hammondorgel en gitaar.

Van de ene zeventiger naar een andere oude rot in het vak. Ook een persoon die zijn sporen in de muziek verdiend heeft. Enorm veel geschreven heeft, tal van bands hebben nummers van hem gecoverd. Een concert van hem duurt maar zo 3 uur, zelfs nu nog terwijl hij ook richting de 70 gaat. Sommige mensen zorgen binnen de muziekwereld blijkbaar toch goed voor zichzelf. Plaats een nummer van hem wat minder bekend is, wat ook geen hit is geweest, vind het gewoon mooi. Ook vanwege het feit dat het opgedragen is voor een bandlid wat is overleden, de saxofonist. Heb zowel voor de studio als live opname gekozen, ik heb zelf iets met live.

Ook dit keer plaats ik er drie, even de dubbele van Bruce niet mee gerekend. Na deze twee oudjes weer tijd voor nieuw jong bloed. Dit keer een vrouw die optrad live in Amsterdam, met als begeleidingsband Joe Bonamassa en consorten. Als je hem noemt plus haar stem, kun je vuurwerk verwachten. De eerste vrouwelijke artiest voor mij wat zwijmelen betreft, een vrouw met een pracht van een stem.

Vandaag twee nummers van een Britse popgroep die in 1988 werd opgericht. Enkele leden kwamen uit de voormalige groep The Housemartins die opgeheven werd. De teksten van de groep zijn alle daagse dingen, drugs, seks, alcohol, liefde, bedrog, relatieproblemen, zelfspot en meer van dat soort ongein. De zang wordt verzorgd door twee personen. De leadzanger en dan weer de leadzangeres, noem ze beiden lead omdat het veelal om en om is dat ze zingen. Later kwam er nog een zangeres bij, zong eerst in het achtergrond koor, maar kwam bij bepaalde nummers als leadzangeres naar voren. In 2007 viel de groep uiteen, omdat zoals gewoonlijk de smaken over de te volgen koers uiteenliepen, vaak een reden dat een band stopt, nummer 1 hits hebben ze in Nederland niet gehad, wel weken in de top 40 destijds, maar nooit een nummer 1 positie. Op zich vermakelijke muziek, afhankelijk welk nummer.

Pak als tweede nummer niet een nummer wat ook als hit heeft gescoord, maar zo maar een nummer van een album van hun.

Skar.

Heb er reeds al een tijdje over nagedacht, maar heb nu besloten om voorlopig hoofdzakelijk een muziekblog te maken. Het zal met de tijd zeker nog wel veranderen, maar het is niet ongewoon om een bepaald thema te kiezen voor je weblog. Mijn keuze is nu gevallen om hoofdzakelijk muziek te plaatsen met de nodige informatie als ik dat nodig vind. Informatie achter de artiest, band of wat ik ook aan muziek plaats. Zal ik zeker niet altijd doen, maar een klein persoonlijk tintje is altijd wel leuk. De muziek zal alle kanten op kunnen, want mijn bibliotheek is erg groot.

Plaats twee nummers van de voormalige zangeres van de Eurythmics, wel zo”n beetje de bekendste van haar, allebei singles geweest.

Skar.

Sinds vandaag blog ik gelukkig weer een beetje, het zijn nog vrij simpele dingetjes, maar het begin is er weer na een week van niets plaatsen, buiten dan het zwijmelen op zaterdag, maar dat is voor zo een muziekfreak als dat ik ben ook niet zo moeilijk. Door nu gewoonweg wat eenvoudige stof te schrijven, maak ik ruimte in mijn hoofd, waar de grijze massa doorlopend van de hak op de tak sprong. Ene moment zat ik in het heden, andere moment in een ver verleden. Mezelf tal van vragen te stellen, om die vervolgens ook zelf te beantwoorden, waar het woordje ”accepteren” de hoofdrol speelde. Hoop dat de ruimte die ik nu maak er weer voor gaat zorgen dat er meer diepgang terug komt, ook al hoeft de boog niet altijd gespannen te zijn. Net als bij de vorige berichtjes, ook dit keer een stukje muziek erbij, muziek is en blijft mijn passie en denk niet dat dat ooit veranderen zal, ben er nu al ruim 48 jaar mee bezig, het verzamelen, het zoeken, het bijhouden, lijstjes maken, noem maar op. Kies dit keer voor een wat recente opname, die mij zelf persoonlijk erg raakt, vooral de begeleidende muziek, en de manier waarop hij zijn stem gebruikt, tekst, mooi compleet liedje.

Skar.

In het jaar 1984 begon de hit serie Miami Vice, over twee undercover detectives in Miami. De reden dat ik op deze serie terug kom, is vanwege een nummer wat in een serie als eind liedje gebruikt werd, het nummer Picture book, van het gelijknamige album Picture book, is nooit op single verschenen en staat eigenlijk best wel los ten opzichte van de rest van de nummers op het album. Destijds bracht ook The Police hun eerste album ongeveer uit, ook op dat album een soort gelijk nummer, wat geen single werd , en los stond van de rest op het album. Ik plaats het nummer , omdat het nog steeds vers in mijn geheugen staat. Sonny en Tubbs de twee detectives in de serie gebruiken een jonge jongen als informant. in een drugskwestie. Aan het einde van de serie bekoopt de jongen dat met de dood, je ziet dan de mimiek van Sonny(Don Johnson) waar de twijfel en verdriet vanaf straalt, was het dit waard. Echt goed geacteerd en het afsluitende nummer is passend maar best verdrietig.

Ondanks dat ik onlangs schreef dat ik mijn rust gevonden had, blijf ik toch altijd een denker. De grijze massa boven in mijn hoofd blijft druk bezig met het uitvogelen van. Op zich is daar niets mis mee, maar de ellende is dat ik daardoor vaak op blokkeer spring. De rijmelarij en gebrabbel komen gewoon niet uit de verf, de inspiratie laat het even afweten. Leuke is wel dat ik niet vast in een periode zit dan, soms zit ik kort terug in de tijd, soms zit ik zo maar even 40 jaar terug in de tijd. Vol vragen waar ik zelf de antwoorden op moet geven, af en toe vermoeiend, soms leuk, soms heb ik ook geen flauw idee hoe iets tot stand kwam, waarom ik voor bepaalde keuzes ben gegaan in mijn leven, waar andere keuzes meer voor de hand hadden gelegen. Natuurlijk de nodige er en aanvaringen die me alleen maar rijker gemaakt hebben, meestal benoemt men het het beruchte rugzakje, zelf zie ik het niet zo, het is voor mij het zakje wat er voor gezorgd heeft wie en wat ik nu ben. Enige vaste in mijn leventje nu zijn mijn twee dieren, voor hun zal ik er altijd moeten zijn, zijn tenslotte afhankelijk van mij, met enige vertel ik niet helemaal de waarheid natuurlijk, want mijn passie muziek die zal nooit vervagen, altijd weet ik wel wat ik wil horen, wat ik met de muziek op een dag wil. Nu de rijmelarij en gebrabbel wat stokt, ga ik maar wat meer schrijven over wat me zoal dagelijks in de grijze massa bezig houdt, op zich niets negatiefs, maar ik merk dat ik bepaalde zaken uit het verleden eigenlijk steeds eenvoudiger los laat, alsof het nooit geweest is, behalve de mooie herinneringen, die koester ik, sluit af met muziekstuk, zonder er een verhaal over de artiest of band bij te vertellen muziek mijn grote liefde.

Skar.